Houbo unha vez no “fondo de Galicia, bretemoso e labrusco” -en palabras de Cabanillas- un rapaz “encrequenado de corpo, pero de alma luminosa, fermosa e libre, que foi grandísimo poeta cantándolle ao seu can, a unha gran cova, a un muíño… cantando ao amor e á soidade; cantando á vida, doído, pero contento de vivir, aínda con tantas mágoas”. Así presenta Xulio Xiz o escritor Fiz Vergara Vilariño na fotobiografía sobre el que vén de editar Galaxia, asinada por Yago Rodríguez Yáñez.