Agosto, mes de viva memoria

Xa imos polo mes de agosto onde os resíos na vida de nós (digámoslle as rosadas dos alborexares dos seus días), sono de mel e mosto, pero hainos outros de antes que sentiron o dolor ben fondo e que neles tiveron presidencia os asasinatos de ben delas e deles, todas e todos militantes da liberdade, que é dicir mártires. Agosto pois, como todos os meses dos nosos anos, faise sempre un tempo significado de memoria viva, nacional galega, que así nela reviven os espazos memoriais. E diremos un entre eles, a illa de San Simón, lugar de integración e concorrencia, de determinación vitimaria. Illa, pois, da nosa memoria, que queremos libre de toda "pataformada", excluída de calquera funcionalidade artística-comercial ou contido de frivolidade e, ou, chamarlle lúdico superficial (pachangueira), que desvirtúa (ou quere facer desaparecer?) a busca da verdade que permite non quedármonos co que nos contaron (que non sobra), pero non basta. Espazos de vida Quen recorda aos seus e ás súas sofre e, así, a exactitude de sentir e de pensar exixe que se observe o deber de respecto para os lugares de memoria. Nestes espazos de respecto e de memoria (e San Simón é un de significancia de seu), non se precisa ningunha pintoresca "resignificación", pois alí sentímolo todo máis perto (e sufrímolo) e cos e coas traballadoras da nosa memoria imos vendo que hai outras páxinas, outras verdades. Xa que logo, afirmamos que así, sen emocións raras nin desmedidas, neste espazo coma tamén noutros que temos neste pobo ao servizo de Galiza, neles merece a pena vivir a dureza sentimental e emotiva dos descubrimentos da (na) nosa memoria. Esa lucidez que acadamos non mingua. Tampouco nos cega o intelecto. Polo mesmo, a Iniciativa pola Memoria (xunto con outras asociacións fundamentalmente) son quen máis chaman a atención e recordan ao poder político a existencia e desenvolvemento real dunha Lei de Memoria Histórica Democrática, a cal, no referido ao Goberno en Galicia, na súa aplicación, o espectáculo non pode ser máis vergoñento por carencia de contido. O pasado sen a verdade non pode eternizarse nun presente morto sen futuro Non teñen desculpa. E con iso, niso, sabedores de que desgraciadamente hai ben máis, permítanme que nomee tamén algúns referentes, mártires, do agosto memorial. E así direi: Moncho Reboiras, As Trece Rosas, García Lorca, Camilo Díaz Baliño, Sixto Aguirre, Curuxás, Primo Castro, Alexandre Bóveda, Anxel Casal e Pepiño Areosa. Velaí pois que estes nomes, e máis, xunto cos espazos e tempos, conforman a unidade memorística chea de contido na viveza absoluta das súas referencias exemplares. Así imos cara adiante e manifestamos a certeza de sermos a antítese da ausencia da memoria, a proba inamovible do camiñar na abolición dos esquecementos. E así pois, construíndo día a día, man con man, a todo corazón, na memoria nosa, na espiritualidade que nos depara e determina a identidade, militantes neste Pobo do Galego, presidiremos o noso porvir. Memorial galego Non chegan, nin nós non debemos facelo, as frases bonitas, nin os titulares sorprendentes. Ollo pois tamén cos "saberes vencedores" que se erguen sobre os cadáveres da memoria popular. Iso marca (ou impón) a docilidade e anima ao sentidiño. Pretenden a destrución silenciosa na aparencia falsa de normalidade. Chámannos "normais" obedecendo as súas leis (nun amén si señor "integrador"). E así, a nosa memoria de sangue e asasinatos, a nosa historia real, a do noso Pobo do Galego, ocúltanse, siléncianse, e non digamos o papel emancipador que implica e nela vai implícito, pois unha e outra determinan a nosa identidade nacional. Identidade, a valor de uso colectivo, en movemento continuo de defensa, pois as agresións, sabémolo e sufrímolo, non son poucas. Ben vemos que, cos seus actos e proclamas (sempre manténdose no "os outros tamén"), cos seus titulares e discursos, como o Goberno en Galicia intervén a favor da "súa memoria" e considera a nosa "memoria inimiga". Por veces ata a valora ilexítima. Sigamos teimosamente construíndo o gran Memorial de Galiza. Tratemos de aboiar o que non está e traballemos pola transcendencia do que desexamos que estea. Esa loita, esa tarefa, é arma de presente e enerxía para froitos de novos días. O pasado sen a verdade non pode eternizarse nun presente morto sen futuro. A pola verdade, saquémola á luz e integrémola na nosa memoria viva, activa, galega e democrática. A obediencia resignada non pode ser unha patoloxía. O sentidiño lévanos á desesperanza. Nin un paso atrás. Nin medo á palabra. Con que conceptos nos deixamos convencer?