“No verán o sistema é comer churrasco, no inverno o sistema é comer cocido”, palabras do dono de “El Caballero”, taberna farturenta da aldea de Viana, coñecida por motivos obvios como “O Sistema”. Como era inverno, evidentemente, ceamos cocido.
1 de novembro de 1994, vésperas do II Castañazo Rock. Convocados polos Rastreros aló chegamos: de Lourenzá os Skornabois, de Vimianzo os Impresentables, dende Ponteareas o Caimán do Río Tea, da Coruña os Papaqueixos, os Bochechiñas dende Vigo, de Monte-Alto os Diplomáticos. E até apareceu Manolo Rivas, un chisco tarde, pero con desculpa. Conforme aterrou o seu avión transatlántico dende México, colleu dirección Chantada.
"Convocados polos Rastreros aló chegamos: de Lourenzá os Skornabois, de Vimianzo os Impresentables, dende Ponteareas o Caimán do Río Tea, da Coruña os Papaqueixos, os Bochechiñas dende Vigo, de Monte-Alto os Diplomáticos"
![Publicidade 195634]()
Galiza estoupaba en rock &roll. Todos sabiamos de Negu Gorriak no País Vasco, ou de Mano Negra en París. Mais os Skornabois de Lourenzá non tiñan noticia dos Impresentables de Vimianzo, e viceversa. Afortunadamente os Rastreros decidiron superar tanta incomunicación.
A carne prestou e nos brindes, mollada en licor café, agromou a palabra talismán bravú. O cheiro da carne do monte, sen castrar. Metáfora do que queriamos facer, música do noso tempo mais cun cheiro definitivo do lugar onde nacemos.
E aconteceu algo extraordinario. Inmediatamente houbo grupos “bravús”, grupos “anti-bravús”, grupos que eran e logo non foron, grupos que non eran e que logo viñeron a este retrouso.
Un brinde dun grupo de rapaces que foi quen de incidir niso que se chama “cultura”. Un fato de xente nova reunidos , non nunha cafetería da Coruña, nunha asemblea de estudantes en Santiago, ou nun pub de Vigo, senón no entorno marabilloso da taberna do “Sistema”, a converter a aldea, por primeira vez, no centro do mundo.
"Inmediatamente houbo grupos “bravús”, grupos “anti-bravús”, grupos que eran e logo non foron, grupos que non eran e que logo viñeron a este retrouso".
Insisto, un exemplo de esperanza dende a xente para mudar a realidade, tamén en materia de música. Por iso, vinte anos despois, quero expresar a felicidade extrema que me deu o bravú. E sobre todo proclamar aquí, en Guitiriz, a gratitude infinita que sinto polos homes e mulleres de Xermolos. Co seu esforzo crearon o mellor festival de Galiza. E ofrecéronolo xenerosos para poder compartir este berro de tanta vida.
Repítese o privilexio, este domingo Os Diplomáticos de Monte-Alto volvemos a Pardiñas. Soño cumprido. Agora si que se van celebrar en condicións os XX anos do bravú !
E de remate…-xa o dixo Alexandre de Fisterra, inventor do futbolín- que continúe ! Só agardo que unha nova formada de rapazas e rapaces volvan xuntarse onde lles pete –e nomeadamente en Pardiñas-, decididos a deixar de ser espectadores, e converterse en verdadeiros protagonistas do seu tempo. Afortunadamente somos un pobo de artistas, e nesta fin do mundo temos paixón a eito –tamén no terceiro milenio- para tronzar o Universo.
Paco Ja, xermolo redondo, hai vinte anos escribiu:
Fun a Parga e Guitiriz
Guitiriz e máis Teixeiro
Hoxe fun ano mundo enteiro !
