Así é vivir cun fillo autista

O 2 de abril conmemorouse o Día Mundial da Concienciación do Autismo. Son socia de “Un Máis” e de “Autismo Vigo” e este ano non puiden axudarlles. Estou de baixa médica por estrés e ansiedade.

 

O meu fillo é un adolescente que cumpre 18 anos o próximo 31 de maio e ten autismo severo.

 

En casa vivimos 3 persoas: a miña filla, o meu fillo e eu; el ten moitas perrenchas, nelas actúa como un neno de 2 anos, coa forza dun home de 70 quilos. As portas da miña casa teñen fechaduras, cando o meu fillo enfádase, a miña filla e eu encerrámonos e tratamos de acougalo con porta polo medio. Ás veces conseguímolo, outras non, e terminamos en urxencias. Teño partes de lesións, chamadas ao 061, ingresos hospitalarios...

 

Estou a contar “friamente” o que estamos a vivir, é moi duro.

 

O meu fillo acode a campamentos e respiros familiares, que organizan profesionais, que saben como tratalo e a súa conduta é moi distinta á que presenta na casa. A pasada fin de semana estivo de respiro en “O Salgueiro” –Autismo Vigo- e o seu comportamento foi exemplar.

 

Estou en lista de espera desde o 4 de maio do 2017 (concesión de PIA residencial) para un centro especializado en autismo. En principio solicitara só Castro Navas da Fundación MENELA que está en Nigrán, nós vivimos en Tui (Pontevedra). Quero que o meu fillo afronte esta nova etapa da súa vida sen perder os vínculos familiares, que as fins de semana estea coa súa familia .

 

Destes feitos teñen coñecemento o Sr. Presidente da Xunta de Galicia (envíelle dúas cartas), a Valedora do Pobo, a Conselleira de Política Social, á que solicitei unha cita e derivoume, por problemas de axenda, ao Director Xeral de Maiores e Persoas con Discapacidade. Este Sr. si me recibiu, foi moi amable; o que me dixo é que non había prazas e aconselloume que ampliase a petición a toda Galicia. Hai 4 centros específicos de autismo en toda Galicia, ningún público, a Xunta financia neles prazas públicas.

 

A situación enquístase cada día que pasa, o meu fillo segue esperando, ata cando?; a súa irmá e eu seguimos vivindo este viacrucis cada novo día, ata cando?; terá que suceder unha desgraza irreparable para que chegue unha solución?; virán logo as inútiles lamentacións e pediranse responsabilidades, para que?; afrontaremos o problema cando xa teñamos vítimas colaterais? Está claro que as prazas que se ofertan son manifestamente insuficientes. POR FAVOR, CREEN MÁIS PRAZAS, DOTEN MÁIS RECURSOS. OS AFECTADOS E AS SÚAS FAMILIAS NECESITÁMOLOS XA, SEN DEMORA!

 

Que as boas intencións e as boas palabras acompáñense de feitos que eviten situacións que, en calquera momento, poden desembocar en males irreparables.

Máis en Cartas
Comentarios