Por que separar?

Na cidade, as posibilidades redúcense ao tentar separar as cousas. Como en case todo. O espazo urbano como un continuo aberto de plantas baixas intimamente entrelazadas e accesibles segue a ser a mellor aspiración. Pola contra, un medo infundado percorre os medios para enchelo de videocámaras, reixas e alarmas. Ante a parte da cidade pechada, con todos eses portalóns, peches ou tapias preguntámonos, que é tan necesario separar? Ou mellor, é posible non separar? Moitas veces si. Dito doutra forma, canto do que separa na cidade debería unir? Coa escaseza de espazo, segregar é reducir a loita polo espazo urbano e compartir, que é moito máis que non privatizar, debería ser a primeira opción. A vontade de cada edificio por querer pertencer á fábrica urbana é fundamental. Íllanse edificios e institucións “por seguridade” que poderían convivir como nos nosos cascos que son un baixorrelevo continuo. O interior da cidade como gran continuo é definido pola achega puntual edificio a edificio, como cada libro nunha boa biblioteca. Por concretar, non representa un soportal a intención clara de pertencer máis e mellor ao seu barrio? E ao contrario, ao ver un edificio público do que coñecemos o seu interior, canto do que vemos pechado podería ser accesible, aberto ou polo menos visible? Ou nas instalacións de educación, cada vez máis carcerarias que desprezan os coñecementos que tantos adquirimos precisamente ao saltar o valo. A reflexión sobre que separa e por que pódese levar á rúa e á súa construción. Na decisión de se segregar ou non o tráfico, o bordo que defende o peón é por outra banda un chanzo que fai inaccesibles as beirarrúas. Aínda no propio chan, ao mesmo nivel, un cambio do tipo de pavimento, pasando dun mineral impermeable a outro vexetal poroso, pode ser algo máis profundo que o xogo compositivo habitual. A altura do acceso a calquera edificio canto máis próxima sexa á da beirarrúa menos illado estará dela. Ou xa nos muros, pensemos que un material como o vidro, un dos mellores inventos neste senso, consegue simular unido e continuo o que en realidade está separado e en función da súa disposición transparentar ou reflectir cidade. Son as aperturas as que fan útil a arquitectura, hoxe é posible construír con chans, con horizontais e sen apenas muros. Facer “o edificio” non sempre é necesario, moitas veces chega cunha infraestrutura útil e que a moitos niveis sirva á infinita porosidade buscada. Así, un mercado pode pensarse como unha praza cuberta, unha biblioteca como o silencio acadado ao irse afastando do ruído, un colexio a extensión con mobiliario dunha praza que é, á súa vez, o seu patio de xogos ou unha estación unha parada amable durante o camiño. Tan importante é o tamaño adecuado dun edificio como a súa relación cos demais, o espazo entre os edificios. A utilidade exterior da arquitectura é a que conforma o interior compartido da cidade. A arquitectura é a construción da distancia entre as cousas. E a todas as escalas. Así podemos pensar ante un pequeno balcón que a súa arquitectura é a distancia que queda entre as súas balaústres, pois é o que o fai útil.

Por que separar?

O relevo espido

Máis que aseos

Ver de aparcar, aínda

Imaxinar un mapa

Cacharros peonís

Beirarrúas por asfalto

Desexar o lixeiro

O tamaño preciso