A mostra homenaxea loitadoras contra o fascismo

Non hai dúbida de que Jacques de Lalaing coñece a novela de Ponthus e Sidoine, mais é significativo que a escolla dentro do repertorio literario cabaleiresco francés para a celebración do Pas d’Armes de la Fontaine des (ou aux) Pleurs. Pois o espazo no que se simulan enfrontamentos militares aparece ambientado con referencias a heroes vinculados coas novelas artúricas e, desta volta, o borgoñón considera idóneo ligalo a ese relato con obvias relacións galego-bretoas. Quizais a escolla se viu motivada por outros aspectos máis, algúns de índole persoal e outros de tipo relixioso-social.

Mesmo na noite mais triste
em tempo de servidão, 
há sempre alguém que resiste
há sempre alguém que di nâo. 
Manuel Alegre

As autoridades franquistas responderon con enerxía ao ascenso de accións armadas apreciábel desde 1946. O brutal “Decreto-Ley sobre represión de los delitos de bandidaje y terrorismo”, de abril de 1947, permitía ás forzas policiais utilizar calquera método para combater o antifranquismo. Mellorada a conexión entre o Servizo de Información da Garda Civil (SIGC), popularmente coñecida como a “brigadilla”, e a Brigada Político-Social (BPS) da policía, medrou a infiltración, compra de vontades, sancións económicas, desterros, controis, cárcere, contrapartidas, violacións, torturas, “lei de fugas”, asasinatos. 

A Coruña anda estes días de aniversario, os 150 anos da chegada de Rosalía á cidade do porto do Parrote.

A Francisco Martínez Leira “Pancho” e Camilo de Dios Fernández, “in memoriam”. 
                    
Sempre volvemos renacer
sempre xurdimos outra vez
tras mil derrotas.
(Xosé Luís Rivas, Mini).

Por decretos de setembro de 1936 e xaneiro de 1937, os sublevados ilegalizaron partidos políticos, sindicatos e sociedades que “por acción u omisión” tiveran relación coa Fronte Popular, impondo no seu lugar un réxime totalitario de partido e sindicato únicos. Nesas circunstancias represivas (asasinato, execución, cárcere, depuración, sanción, apartamento, exilio) que afectaron a dirixentes, afiliados e simpatizantes das entidades proscritas, só puideron sobrevivir organizacións afeitas á clandestinidade, compactas e con militantes moi disciplinados. Na “dinámica de represión-reconstrución-represión-reconstrución” (Santidrián, 2002) rexurdía unha e outra vez o Partido Comunista, único sostén político da guerrilla e único real adversario interior do réxime franquista.